آيات آذربايجانی

مرحوم علامه حاج ميرزا احمد مجتهد آذربايجانی دو آقازاده بزرگوار داشت یکی به نام حاج ميرزا باقر، و ديگری حاج ميرزا جواد، که هر دو نفر از علمای اعلام و مجتهدين به نام عصر خويش بودند. اين دو فرزند رشيد اسلام از محضر پدر بزرگوار خود و مرحوم شيخ محمد حسن نجفی رحمة الله عليه و شيخ مرتضای انصاری رحمة الله عليه به مقام اجتهاد و استادی رسيدند، و در خدمت به اسلام و مسلمين مخصوصا در عصر ميرزای قهرمان و دوران زعامت او در جريات تحريم دخانيات دو بازوان توانای امام خويش بودند. وفات آيت کبری حاج ميرزا جواد تبريزی در سال 1313 در تبريز اتفاق افتاد و جنازۀ او در نجف اشرف مدفون شد، و وفات اخوی بزرگ او آيت عظمی حاج ميرزا باقر در سال 1275 در شهر تهران اتفاق افتاد.

مرحوم حاج ميرزا باقر را فرزندانی است مجتهد به نام حاج ميرزا حسن، حاج ميرزا محمد و حاج ميرزا عبد الرحيم. حاج ميرزا حسن از اکابر تلامذه ميرزای بزرگ و سيد ترک بود که خود به درجه اجتهاد رسيد و حدود چهل سال در تبريز به مسند زعامت، افتا، تدريس و تزويج مذهب نشست، و خدمات شايانی به مسلمانان آذربايجان نمود.

ميرزا حسن عمری طولانی نمود. اما متأسفانه فرزند مجتهد او حاج ميرزا مصطفی یکسال قبل از پدر به ديار بقا شتافت.

بينندۀ عزيز: علامه امينی در شهداء الفضيله می نويسد: حاج ميرزا عبدالرحيم (فرزند حاج ميرزا باقر) امام جمعه تبريز از آيات بزرگ استان آذربايجان بود که ساليان متمادی رتق و فتق امور مردم به دست توانای او با موازين شرع پيش می رفت، سرانجام پس از وفات او منصب مذکور به فرزند والای او ميرزا عبد الکريم منتقل گرديد. وی آيتی استوار و دانشمندی نيکو صورت و نيکو سيرت بود، اما متأسفانه او و فرزندش در سال 1336 به خاطر دفاع از حريم اسلام به درجه شهادت نائل آمدند، و حجت کبری حاج ميرزا محمد نيز ده سال قبل از وی در راه اسلام به درجه رفيعه شهادت رسيد روان جميع آنها شاد باد.

منابع

پایگاه شعائر